Homenaxe a Carlos Sobrino do Departamento de Educación Plástica

A Galicia que busca Carlos Sobrino está chea de elementos identitarios. A obra deste pintor e, especificamente, os esmaltes que cobren o zócalo da alameda recollen unha serie de paisaxes costeiras e de interior, unhas prazas e unhas rúas que calquera espectador pode recoñecer como galegas fronte a outras realidades que podemos considerar alleas.

Os pintores, literatos, historiadores de finais do s. XIX e comezos do s. XX pescudan nas raíces, no ser e o estar dun pobo, no seu devir e descobren uns elementos diferenciadores que proliferan polo territorio e que permiten construír unhas paisaxes cheas de personalidade, ofrecendo unha explicación, unha estrutura para analizar a realidade que nos marca. Construímos un relato propio por pura necesidade de comprender.

Miles de anos de lenta edificación dunha cultura rural foron forxando unha forma peculiar de ocupar o territorio, de inmobles modestos e humildes, pero integrados nunha paisaxe que frecuentemente resulta brumosa. A gama de pardos e verdes que impregna de melancolía e tenrura aos nosos campos, a pedra posta no humilde muro de cachotería ou o rico perpiaño do pazo, o cruceiro, o hórreo, as casas mariñeiras con ménsulas e patín, agrupadas para defenderse dos duros ventos, as xentes do mar coas súas patelas,  o barroco compostelá tan repetido nas igrexas do noso solar, as feiras e mercados, as romarías, as prazas urbanas coas súas casas con soportais... son elementos característicos na obra de Carlos Sobrino e nos pintores costumbristas da época. Eles souberon transmitir unha imaxe de marca e podemos dicir que practicamente chegou ata os nosos días, pero podemos soster a identidade da cultura galega neses mesmos elementos na actualidade? Probablemente moitos están transformados, outros xa non nos valen e transmiten unha imaxe distorsionada, o campo está abandonado, os montes cheo de eucaliptos, o mar esquilmado, moitos dos hórreos xa non gardan millo  ou patacas, as igrexas pechan por falta de curas e de feligreses... Realmente, a transformación social e  paisaxística producida neste país nos últimos 50 anos necesita dunha nova mirada, dunha nova pescuda, dun novo relato que permita interpretar a realidade para non caer na anomia.    

O traballo final do alumnado na materia de Debuxo Artístico, coordinado pola profesora Carmen Pernas, que podemos ver aquí é unha homenaxe a Carlos Sobrino e o seu mundo: O folclore, os hórreos, os cruceiros, os campos. Interpretado de forma colorista e fragmentado a modo de antigo mosaico, o alumnado foi quen de crear un diálogo cos esmaltes da alameda. Un mundo que morre diante nosa e que precisa unha nova ollada e novas linguaxes.